Αμέλια
Η καλή της φίλη, το Λιμανάκι της αυτή που σαν φάρος της έδειξε πως να πλοηγηθεί όταν η βαρκούλα της ειχε μπασει νερά, θα έφευγε. Δεν ήξερε πότε θα την ξαναδεί και αν θα ξαναρχοταν. Αυτό από τη μια μεριά την βάραινε αλλά από την άλλη τη χαροποιουσε γιατί της έφτανε που ήταν εδώ και ηταν καλά. Οι καιροί δύσκολοι. Η Αμέλια από χρόνια ειχε ριζώσει σε άλλη χώρα. Τα πρώτα χρόνια την έβλεπε κάθε καλοκαίρι ,αφού ερχόταν στο χωριό για ξεκούραση μετά το κλείσιμο του πανεπιστημίου. Μετέπειτα αφού έφτιαξε την οικογένειά της την έβλεπε μετά από μεγάλα διαστήματα. Και τώρα ειχε να τη δει πέντε χρόνια. Σαν μην πέρασε μια μέρα Αμελια της είπε .Να προσέχεις συνεχισε... και την αγκάλιασε. Ειχε πάει με τη κορούλα της να την επισκεφτεί στο σπίτι της μαμάς της . Η Αμελια της χαμογέλασε και με το όμορφο της βλέμμα την καθησυχάσε πως θα πρόσεχε. Θαύμασε τη καρτερικοτητα της την παιδικότητα της και την Πίστη της που στα ξένα ειχε δυναμώσει. Στο μυαλό της ξαφνικά ...
