...και ένα καιρό

  Εδώ και καιρό έχει καρφωμένο το βλέμμα του στο κενό. Σιγά σιγά χάνει τη μνήμη του και το βάδισμά του έχει αστάθεια. Υδροκέφαλος είπε ο γιατρός . Τι υδροκέφαλος τι γεροντική άνοια σημασία έχει ότι από δω και πέρα ο μπαμπάς μου έχει ανάγκη από φροντίδα. Η Μαμά μου στέκεται δίπλα του βράχος. Πότε πότε όμως χάνει το κουράγιο της. Λυγίζει. Προσεύχεται . Κλαίει στην αγκαλιά μου. Ο Μπαμπάς μου είναι φορές που θέλει βόλτα. Είναι ένα δώρο που του κάνουμε με μεγάλη ευχαρίστηση. Αναλαμβάνω δράση. Κάνω τη θέση του αυτοκινήτου πίσω. Η μαμά μου τον φέρνει με αργά βήματα ως το αυτοκίνητο. Πιάνω το χεράκι του και τον στηρίζω στη θέση. Ακουμπάει στο κάθισμα. Η βόλτα μόλις έχει ξεκινήσει. Στο δρόμο είναι ανήσυχος. «Σιγά» μου λέει. «Τι ήθελα και ερχόμουν» . Πηγαίνω αργά για να μην φοβάται. Τα άλλα αυτοκίνητα μας προσπερνούν με ταχύτητα. Καταλαβαίνω ότι μερικοί οδηγοί δυσανασχετούν μαζί μου -αν και πηγαίνω στην άκρη του δρόμου. Έχουμε απομακρυνθεί από το πατρικό μας σπίτι. Κατευθυνόμασ