Η θάλασσα είχε γίνει η αγαπημένη της συντροφιά. Σ΄αυτήν
αφηνόταν. Όταν έπεφτε κοντά της ξανασηκωνόταν. Μια βόλτα στην ακρογιαλιά ή μια
βουτιά στη θάλασσα ήταν το καλύτερο γιατρικό της. Έτσι έβαζε τάξη στη σκέψεις της
και προχωρούσε παρακάτω.
Είχε και ακόμα ένα μυστικό από όπου αντλούσε δύναμη. Το κερί
που άναβε στον Άη Γιώργη που βρισκόταν δίπλα στο σπίτι της. Εκεί άφηνε όλα τα
παράπονά της, τους καημούς της και αλάφρωνε.
Ήταν μια όμορφη εκκλησία. Τα πλατάνια που ήταν στο κέντρο της
βοηθούσαν τον επισκέπτη να ξαποστάσει τις ηλιόλουστες ημέρες . Το τρεχούμενο νερό από το βραχόκηπο
στο προαύλιο χώρο σε δρόσιζε και σε ξεδιψούσε πνευματικά καθώς το έβλεπες να ρέει. Το εκκλησάκι της
Αγίας Παρασκευής, που βρισκόταν κι αυτό
στο προαύλιο χώρο, συνέτεινε στην κατανυκτική ατμόσφαιρα.
Αυτά ήταν τα «όπλα» της που την κρατούσαν ζωντανή.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου