Μαμά μαμά ζήτω ! Πλησιάζουν Χριστούγεννα φώναξε η μικρή
Άρτεμις και έπεσε στην αγκαλιά της. Από νωρίς της ημέρας είχαν πάρει από τη
σοφίτα το χριστουγεννιάτικο δέντρο και άρχισαν να το στολίζουν.
Η μαμά αναπολούσε τα παιδικά της χρόνια. Ήταν γεμάτα ανεμελιά
και ξεγνοιασιά. Εκείνη τη μέρα της άρεσε να γευματίζει με τους παππούδες της
κάτω από το μεγάλο δέντρο που υψωνόταν στη μέση του σαλονιού. Προηγουμένως
ξετυλίγανε τα δώρα και ευχόταν τα καλύτερα σε όλους.
Τα χρόνια ,όμως, περάσανε οι ευθύνες μεγαλώσανε όπως
μεγάλωσε και η ίδια. Η κόρη της την είχε ανάγκη. Ήταν απαραίτητο να είναι παρόν
. Τόσο γιατί το χρωστούσε στον εαυτό της όσο και στο παιδί της. Ή σπουδαιότητα της ανατροφής της κόρης της της συνιστούσε να
βλέπει τη ζωή μέσα από τα μάτια της και να είναι κοντά της για όσο θα τη
χρειαζόταν. Μετά θα την άφηνε να πετάξει
με τα δικά της φτερά και θα ήταν εκεί να τη στηρίξει όποτε της το ζητούσε.
Μαμά ζήτω έκανε και πάλι. Η μάνα άνοιξε την αγκαλιά της και την άφησε να ξεπηδήσει από πάνω της.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου