Εξομολόγηση

  Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος.  Αγαπούσε τη γυναίκα του και τα παιδιά του όσο τίποτα στον κόσμο. Μοναδικό του μέλημα ήταν να βοηθάει τους αδύναμους. Είχε αρχοντιά. Η ζωή όμως τα έφερε έτσι που μέσα σε ένα χρόνο καθηλώθηκε σε καροτσάκι. Η γυναίκα του από τη πρώτη στιγμή δεν έπαψε να τον στηρίζει. Μαζί στα εύκολα και στα δύσκολα του έλεγε ενθαρρύνοντάς τον. Η χάρη του τόσο λεπτή και διάφανη έφτανε να αγκαλιάζει τους πάντες και να μη κλονίζεται από τις δύσκολες συνθήκες. Άγιος άνθρωπος μονολογούσε όποιος τον συναντούσε. Μια αγιοσύνη που δεν την υποψιαζότανε καν. Το χρέος του έκανε και τίποτα παραπάνω κατά τη ταπεινή του άποψη.  

  Τον συνάντησα μια μέρα στο δρόμο. Η αρρώστια του τον έτρωγε σαν το σαράκι. Το χαμόγελο, όμως, ήταν ζωγραφισμένο στα χείλη του. Αύρα Αγίου ψέλλισα μονομιάς .Τι ζεστασιά!  Άπλωσα τα χέρια μου και τον έσφιξα σφιχτά στην αγκαλιά μου. Μου αποκάλυψε ότι μόλις γύριζε από το εκκλησάκι που βρίσκεται κοντά στο σπίτι μου. Είχε μόλις εξομολογηθεί.