Στο ερειπωμένο σπίτι η πόρτα ήταν μισάνοιχτη . Προχωρήσαμε
στην αυλή τρία μικρά σκανδαλιάρικα πλασματάκια. Σπρώξαμε τη πόρτα και περάσαμε
ευθύς στη κουζίνα. Οι χτύποι της καρδιάς μας δυνατοί. Κάτι μας έλεγε να
αφήσουμε τη κουζίνα και να βγούμε στο χώλ. Έτσι πράξαμε. Στο τέλος του χώλ
υπήρχε ένα δωμάτιο λουσμένο στο σκοτάδι όπως και όλο το σπίτι. Μπήκαμε χωρίς
περιστροφές στο δωμάτιο. Μέσα υπήρχε ένα κρεβάτι δίπλα από ένα παράθυρο ,που
άφηνε εντέλει να αχνοφέγγει το φως της ημέρας. Κάτω από κάτι βαριά σκεπάσματα
κείτονταν μια μικροσκοπική γριούλα. Μας άκουσε που μπήκαμε και ατάραχη σήκωσε τις
κουβέρτες. Μας είδε .Προφανώς χάρηκε παρόλο που είμασταν γι αυτήν απρόσκλητοι
επισκέπτες. Μας υπέδειξε ένα σημείο στο σερβάν όπου βρισκόταν στο χώλ. Εκεί
είχε αποθηκευμένα πουράκια παπαδοπούλου. Τα λεγόμενα καπρίς. Μας είπε να τα μοιραστούμε.
Από τότε γίναμε γι εκείνη τη γριούλα η καθημερινοί πολυπόθητοι επισκέπτες.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου