Στις στιγμές ...

 

 Βουνό με βουνό δε σμίγει μόνο, της βροντοφώναξε η φιλενάδα της. Είχε χρόνια η Μαρία να δεί την Ισμήνη. Ίσως από τη μέρα αποφοίτησής τους από τη σχολή μαγειρικής. Κάθισαν παραπέρα σ ένα μικρό καφέ –από αυτά με τη ζεστή ατμόσφαιρα –και τα είπαν.

 Η Μαρία ψηλή και λυγερόκορμη μόλις τελείωσε τη σχολή απορροφήθηκε αμέσως από την αγορά. Τώρα εργαζόταν  σε ένα από τα καλύτερα εστιατόρια των Αθηνών,  με αστέρι μισελέν. Η Ισμήνη  πιο μετρημένη στις εκφράσεις της , με ανάστημα που δεν ξεπερνούσε το 1.60 αποφάσισε να νοικοκυρευτεί νωρίς. Ο γάμος αποτέλεσε σημείο αιχμής για τις δυο τους. Τότε η Μαρία εργαζόταν στο Παρίσι σε ένα μπιστρό στη Μονμάρτη. Ήταν γι αυτή  αδιανόητο το γεγονός ότι δεν θα μπορούσε με τίποτα να παραβρεθεί. Η  Ισμήνη ήξερε πόσο σημαντική ήταν αυτή η εργασία για τη φίλη της και παρόλο που στην αρχή είχε ξενίσει  δεν της κράτησε κακία.

Ύψωσαν τα ποτήρια .Η ώρα είχε πάει 7 το απόγευμα .  Έξω φυσούσε ένα λεπτό αεράκι . Ο Οκτώβριος τους υποδεχόταν με γλύκες αναμνήσεις .

-Στις στιγμές που κόβουν την ανάσα … μονολόγησαν με υπονοούμενο .