Ο μπαμπάς μου

 

Εδώ και καιρό έχει καρφωμένο το βλέμμα του στο κενό. Σιγά σιγά χάνει τη μνήμη του και το βάδισμά του έχει αστάθεια.

Υδροκέφαλος είπε ο γιατρός .

Τι υδροκέφαλος τι γεροντική άνοια σημασία έχει ότι από δω και πέρα ο μπαμπάς μου έχει ανάγκη από φροντίδα.

Η Μαμά μου στέκεται δίπλα του βράχος. Πότε πότε όμως χάνει το κουράγιο της. Λυγίζει. Προσεύχεται . Κλαίει στην αγκαλιά μου.

Ο Μπαμπάς μου είναι φορές που θέλει βόλτα. Είναι ένα δώρο που του κάνουμε με μεγάλη ευχαρίστηση.

Αναλαμβάνω δράση. Κάνω τη θέση του αυτοκινήτου πίσω. Η μαμά μου τον φέρνει με αργά βήματα ως το αυτοκίνητο. Πιάνω το χεράκι του και τον στηρίζω στη θέση. Ακουμπάει στο κάθισμα. Η βόλτα μόλις έχει ξεκινήσει.

Στο δρόμο είναι ανήσυχος. «Σιγά» μου λέει.

«Τι ήθελα και ερχόμουν» .

Πηγαίνω αργά για να μην φοβάται. Τα άλλα αυτοκίνητα μας προσπερνούν με ταχύτητα. Καταλαβαίνω ότι μερικοί οδηγοί δυσανασχετούν μαζί μου -αν και πηγαίνω στην άκρη του δρόμου.

Έχουμε απομακρυνθεί από το πατρικό μας σπίτι. Κατευθυνόμαστε προς τη παραλία. Η θάλασσα που κάποτε ήταν αγαπημένη δεν τον ενθουσιάζει πια. Αφήνουμε τα καραβάκια να αρμενίζουν μεσοπέλαγα και συνεχίζουμε τη διαδρομή μας με κατεύθυνση το δικό μου σπίτι. Φτάνουμε. Αρνείται να κατέβει. Τον αφήνουμε μέσα στο αυτοκίνητο. Δίνω κουράγιο στη μαμά μου συζητώντας και γελώντας μαζί της για να ξεχαστεί.

«Πάμε να φύγουμε» μας  λέει .

Είναι ο μπαμπάς μου ο δυνατός ,ο αγέρωχος αυτό το μικρό παιδάκι  που  πήρε τη θέση του …

Που και που ψελλίζει: Δόξα τω Θεώ.

Επιστρέφουμε στο πατρικό. Κάθεται στο καναπέ. Μου ζητάει επίμονα την παντόφλα του. Θέλει να την κρατήσει στην αγκαλιά του. Σπρώχνει την κουβέρτα του. Δεν θέλει να την έχει δίπλα του. Τον ενοχλεί.

Η μαμά μου συνεχίζει να τον φροντίζει με υπομονή. Του δείχνει την αγάπη της με χίλιους δυο τρόπους.

Άραγε το καταλαβαίνει…