Εξομολόγηση μιας μανας

Κάποτε είχε έναν ουρανό για ασπίδα . Κάποτε ονειρευόταν με τα μάτια της ψυχης της ορθάνοιχτα.

 Είχε τα νιάτα της για σημαία της και τα άφηνε να ατενιζουν. 

Δεν τα περιφυλαγε. Δεν τα νοιαστηκε. Δεν τα αγκάλιασε.

Μονο τα άφηνε στο βοριά να περιπλανηθουν... και τα χρόνια περάσαν..

 Καραβάκι σπασμένο αρμενιζε ... 

Και η εξομολόγηση την έκανε να αισθανθεί, να νοιώσει, να αγαπήσει ,να βρει το νόημα εκεί που νόμιζε ότι όλα είναι ίδια...

Και η εξομολόγηση ...

της ειχε βάλει φτερά για να πετάει... 

μάτια για να προσέχει..

Και ένα καινούριο μονοπάτι ανοίχτηκε. 

Ένας καινούριος δρόμος απλώθηκε. ..

Με οδηγό την Παναγιά .

Παντρεύτηκε. 

Απέκτησε παιδιά. 

Δόξα τω Θεώ ψελλίζει...

...Και πιάνει να κεντησει το μεταξωτό σεμέν .Για την προίκα της κόρης της!

Έναν πολυ καλόν άνθρωπο είχε φέρει ο Πανάγαθος στη στράτα της Αγαθής ,της κόρης της και πόσο το χαιρόταν η μάνα. 

Κεντούσε κι έλεγε τη ευχή 

Κεντουσε κι έψελνε στην Υπεραγια Θεοτόκο

Ευχές και τροπάρια για να την ευχαριστήσει για όλες τις ευλογίες που τις χάρισε.

Δόξα τω Θεώ 

Δόξα τω Θεώ 

Δόξα τω Θεώ