Χριστούγεννα

 Τα φώτα άναψαν στο μικρό χωριό. Το δέντρο στη κεντρική πλατεία του χωριού δεσπόζει αγέρωχο γεμάτο από ευχές γραμμένες σε χαρτάκια, γιρλάντες χριστουγεννιάτικες και λαμπιόνια. Τα παιδιά παραμονή Χριστουγέννων κατηφορίζουν στο μικρό μαχαλά για να πουν τα κάλαντα.Στις ψυχές των παιδιών ψέλνουν μυριάδες αγγέλοι .Η ατμόσφαιρα είναι χαρμόσυνη. 

Όμως σε ένα σπιτικό ο χρόνος έχει  σταματήσει σε εκεινο το πρωινό Χριστουγέννων οπου ο μικρός Κωστής αφησε τη μανα και τα αδέρφια του και εφυγε για τη ξενιτιά. 

Ματαια προσπαθουσε η οικογσνεια να τον μεταπείσει να μεινει.

-Οι καιροί είναι δύσκολοι  μάνα πρέπει να βρω το δρομο μου. Εχω  παρει τη απόφαση μου .Ο θείος Αντρέας με περιμένει στην  Αμερική.

- Τούτος εδώ ο τόπος είναι ευλογημένος.Τι να κάνεις στην Αμερική  του είπε η μάνα και κάθισε στην καρέκλα γιατί δεν αντεχε άλλο. 

Ξαφνικά η πόρτα χτύπησε. 

Ήταν ο ταχυδρόμος. 

Γράμμα απ τα ξένα....

 

Ο μπαμπάς μου

 

Εδώ και καιρό έχει καρφωμένο το βλέμμα του στο κενό. Σιγά σιγά χάνει τη μνήμη του και το βάδισμά του έχει αστάθεια.

Υδροκέφαλος είπε ο γιατρός .

Τι υδροκέφαλος τι γεροντική άνοια σημασία έχει ότι από δω και πέρα ο μπαμπάς μου έχει ανάγκη από φροντίδα.

Η Μαμά μου στέκεται δίπλα του βράχος. Πότε πότε όμως χάνει το κουράγιο της. Λυγίζει. Προσεύχεται . Κλαίει στην αγκαλιά μου.

Ο Μπαμπάς μου είναι φορές που θέλει βόλτα. Είναι ένα δώρο που του κάνουμε με μεγάλη ευχαρίστηση.

Αναλαμβάνω δράση. Κάνω τη θέση του αυτοκινήτου πίσω. Η μαμά μου τον φέρνει με αργά βήματα ως το αυτοκίνητο. Πιάνω το χεράκι του και τον στηρίζω στη θέση. Ακουμπάει στο κάθισμα. Η βόλτα μόλις έχει ξεκινήσει.

Στο δρόμο είναι ανήσυχος. «Σιγά» μου λέει.

«Τι ήθελα και ερχόμουν» .

Πηγαίνω αργά για να μην φοβάται. Τα άλλα αυτοκίνητα μας προσπερνούν με ταχύτητα. Καταλαβαίνω ότι μερικοί οδηγοί δυσανασχετούν μαζί μου -αν και πηγαίνω στην άκρη του δρόμου.

Έχουμε απομακρυνθεί από το πατρικό μας σπίτι. Κατευθυνόμαστε προς τη παραλία. Η θάλασσα που κάποτε ήταν αγαπημένη δεν τον ενθουσιάζει πια. Αφήνουμε τα καραβάκια να αρμενίζουν μεσοπέλαγα και συνεχίζουμε τη διαδρομή μας με κατεύθυνση το δικό μου σπίτι. Φτάνουμε. Αρνείται να κατέβει. Τον αφήνουμε μέσα στο αυτοκίνητο. Δίνω κουράγιο στη μαμά μου συζητώντας και γελώντας μαζί της για να ξεχαστεί.

«Πάμε να φύγουμε» μας  λέει .

Είναι ο μπαμπάς μου ο δυνατός ,ο αγέρωχος αυτό το μικρό παιδάκι  που  πήρε τη θέση του …

Που και που ψελλίζει: Δόξα τω Θεώ.

Επιστρέφουμε στο πατρικό. Κάθεται στο καναπέ. Μου ζητάει επίμονα την παντόφλα του. Θέλει να την κρατήσει στην αγκαλιά του. Σπρώχνει την κουβέρτα του. Δεν θέλει να την έχει δίπλα του. Τον ενοχλεί.

Η μαμά μου συνεχίζει να τον φροντίζει με υπομονή. Του δείχνει την αγάπη της με χίλιους δυο τρόπους.

Άραγε το καταλαβαίνει…

Το κορίτσι και ο άνεμος

 

Τόσες φορές είχε ανοίξει το άλμπουμ με τις φωτογραφίες. Αυτή τη μέρα το βλέμμα της έπεσε πάνω στη μικρή της κόρη. Έτσι όπως ανέμιζαν τα μαλλάκια της στον άνεμο που φυσούσε έμοιαζε θαρρείς σαν να βγήκε από παραμύθι. Το κορίτσι και ο άνεμος. 

Ξεφύλλισε βιαστικά το υπόλοιπο άλμπουμ. Η ιδέα για το επόμενό της παραμύθι της είχε έρθει. Οι ήρωες ξεδιπλώθηκαν αβίαστα μπροστά της. Ο Άνεμος , το κορίτσι , το άλογο και η κακιά γραία .Το κορίτσι της νιότης που θα ζούσε ψάχνοντας το νόημα της ζωής  από τη μια και από την άλλη η γριά κακιά που δεν θα έκανε τίποτα άλλο παρά να το κρίνει. Αυτό γιατί ποτέ η ίδια δεν έψαξε να βρει το αληθινό νόημα της ύπαρξης της.  

Παρά τρίχα

 

Στο δρόμο για το σχολείο ο Κώστας  συναντάει την Κατερίνα.

-Όμορφη που είσαι σήμερα .

λύσε τα μαλλιά σου ...

-Υπό έναν όρο να καθίσουμε μαζί στο θρανίο .

-Κοντά στο σπίτι μου υπάρχει ένα κομμωτήριο. Πάμε αύριο να σου τα περιποιηθεί λίγο.

-ποτέ δεν έχω πάει σε κομμωτήριο μέχρι τώρα

-ας είναι η πρώτη σου φορά.

-Ήμαρτον ... τι σου έφταιξα και με πιλατεύεις με τα κομμωτήρια.

κρίνω ότι σε λίγα χρόνια θα μου είναι απαραίτητο . ΄Οχι από τώρα ! 

-μα θέλω να σε δω διαφορετική.

-για δες επιμονή που την έχει!

δεν θέλωωωωωωωω!

-θα ρθεεεεις!

-πήγαινε μόνος σου ..

Ενα ενθύμιο για τη Βασιλεία

 

Ήταν πρωί πρωί. Η Μιρέλλα  ξύπνησε για τις καθιερωμένες εργασίες της ημέρας. Πρίν ξεκινήσει άνοιξε τον υπολογιστή της. Άρχισε να πληκτρολογεί το επόμενό της βιβλίο για παιδιά.  Ήταν η μοναδική ώρα που μπορούσε να συγκεντρωθεί ώστε να έχει ένα άρτιο αποτέλεσμα. Οι δουλειές ας πήγαιναν πίσω . Ο στόχος της ήταν να το τελειώσει μέσα σε ένα μήνα.

Σε λίγες ώρες θα ξυπνούσε και η μικρή της κόρη η Βασιλεία. Έτοιμη για τη πρώτη ημέρα στο σχολείο. Φέτος θα πήγαινε τρίτη δημοτικού. Θα βγάζαν μερικές φωτογραφίες, Ενθύμιο της έναρξης της σχολικής χρονιάς. 

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα αφού φορούσαν τα καλά τους πόζαραν αγκαλιασμένες και χαρούμενες στο φακό.  

Ήταν η μέρα τους!

Εξετάσεις

 

Από μικρή το είχε καταλάβει ότι οι εξετάσεις ήταν σημαντικό μέρος της ζωής των ανθρώπων. Εξετάσεις στις σχολικές βαθμίδες εξετάσεις και στις κοινωνικές δεξιότητες και συναναστροφές. 

Έκατσε στο πρώτο θρανίο . Πήρε τα θέματα στα χέρια της και ξεκίνησε να γράφει. Οι λέξεις  κυλούσαν στο νου της σαν νερό. Το μάθημα που έγραφε . ΙΣΤΟΡΊΑ. Όλη την χρονιά διάβαζε με μεράκι και συγκέντρωση. Πριν πάει να γράψει πέρασε από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου που ήταν κοντά στο σπίτι της. Προσευχήθηκε με ζέση να της δίνει δύναμη,κουράγιο και ηρεμία ο Παντοδύναμος να δεχτεί τα αποτελέσματα όποια και να ήταν αυτά. Κάποιος λόγος θα υπήρχε. Ήταν το ουράνιο σχέδιο που πίστευε ότι κινούσε τη ζωή της και αφηνόταν με εμπιστοσύνη ενός μικρού παιδιού σ΄αυτό.

Οι γονείς της χαιρόταν για την αφοσίωση . την πίστη και την επιμέλειά της. Οι ίδιοι βιοπαλαιστές με ένθερμη αγάπη στο Θεό . Προσευχόταν κι εκείνοι για την πρόοδο των παιδιών τους . Η Παναγιά σαν μάνα όλων τους αγκάλιαζε και τους χάριζε πλείστα αγαθά. 

Τα αποτελέσματα της Μαργαρίτας δεν άργησαν να βγούν. Εισήχθη στη νομική με άριστα.

Η νίκη αυτή την δυνάμωσε και την έκανε να πιστέψει περισσότερο στις δεξιότητές της και τις δυνάμεις της .  Ήξερε καλά πως από δω και πέρα θα βοηθούσε όπως και να χε τους ανθρώπους από το δικό της μετερίζι. Αυτό που την είχε αξιώσει ο Θεός .  

Εκδρομή στο ποτάμι

 Κάπου σε ένα καταπράσινο δάσος ζούσαν ένας καλόκαρδος ροζ ελέφαντας κι ένας γιγάντιος μπλε κροκόδειλος. Ο ελέφαντας φορούσε κάθε πρωί τα ρούχα του.Χτένιζε την ουρά του. Βούρτσιζε τα δόντια του και ξεκινούσε για το σχολείο.

Στο δρόμο του για το σχολείο ήταν το σπίτι του φίλου του. Του μπλε κροκόδειλου. Με ένα σφύριγμα ο Νίνο ο κροκοδειλίνο πεταγόταν με τη πρασινογάλανη τσάντα στη πόρτα.Έτσι μαζί κινούσαν για το σχολειό. 

Τα μαθήματα μόλις είχαν ξεκινήσει . Κανένας όμως μέσα στη τάξη δεν ήθελε να κάνει μάθημα. Οι καλοκαιρινές αναμνήσεις ήταν νωπές. Ολοι οι μαθητές ήθελαν το παιχνίδι και τα μπάνια στο ποτάμι να συνεχιζόταν και τώρα. 

-Κύριε μηπως γίνεται να πάμε εκδρομή αύριο στο ποτάμι? ρώτησε ο Λίνο.

-Είναι νωρίς για εκδρομές ακόμα του απάντησε κοφτά ο κύριος αρκούδος.

-Μα γιατί δεν μας καταλαβαίνετε πια εσείς οι μεγαλοι; είπε ο Νινο

-Γιατί παραμεγαλωσαν .... πετάχτηκε ο ροζ ο ελεφαντας ο Φαν.

-Πως αφήσατε να σβήσει έτσι το παιδί μέσα σας φώναξε ο Λίνο και κάθισε αναστεναζοντας κάτω. 

Η Πηνελόπη πάει διακοπές...

Η πτήση είχε κανονιστεί . Έτοίμασε τις  βαλίτσες της . Έβαλε μέσα ότι πιο αναγκαίο. Δεν ήθελε να έχει περιττά πράγματα μαζί της. Κατέβηκε από τη κρεβατοκάμαρα στο καθιστικό . Οι σκάλα ήταν καμπυλωτή με πλατιά μεγάλα μαρμάρινα σκαλοπάτια. Γλίστρησε σαν αίλουρος στο κατώφλι του σπιτιού. Εκεί την περίμενε το ταξί που θα την μετέφερε στο αεροδρόμιο. Στις 7 και 30 πετούσε για Θεσσαλονίκη. Οι δρόμοι ήταν σχεδόν άδειοι. Αύγουστος στην Αθήνα. Ο μήνας της Παναγιάς και του τρύγου σκέφτηκε. 

Το χωρίο της  βρισκόταν λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη. Δέσποζε επιβλητικό στην άκρη ενός λόφου. Εκεί περνούσε η Πηνελόπη τα καλοκαίρια της από μικρή. Κοντά στο παππού της έμαθε να τρυγαει και να πατάει τα σταφύλια για το κρασί της χρονιάς. Η γιαγιά της της είχε εντρυφήσει τη βαθιά και ανόθευτη πίστη της. Από νωρίς τις Κυριακές θα πηγαίνανε εκκλησία. Θα αναβανε το καντήλι του σπιτιού κάθε μέρα και θα προσευχοταν στο εικονοστάσι με ευλάβεια. 

Ο Μπαμπάς

Τα κλάματα της Γεωργίας ακουγόταν μέχρι την πάνω γειτονιά. Μάταια η μαμά της προσπαθούσε να την καθησυχάσει.Δεν γινότανε τίποτα. Θέλω την κούκλααααα! Μα , θα πάρουμε άλλη την παρότρυνε η μαμά. Όχι αυτή θέλωωω! 

Λένε ότι τα παιδιά είναι άγραφος πίνακας. TABULA RUSA.  Ότι πεις και ότι κάνεις καταγράφεται στη συμπεριφορά τους. Κάτι έκανα λάθος. Συλλογίστηκε η μαμά. 

Πάντα την ευθύνη την έπαιρνε όλη πάνω της.

Ο μπαμπάς καθόταν στη κουζίνα. 

Συμμετέχοντας στο διάλογο έκανε τη μικρή να ξεχαστεί. 

-Είσαι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου φώναξε η Γεωργία! 

 

Το χελιδόνι

 

Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη δώσε της κλώτσο να γυρίσει παραμύθι ν ΄αρχινίσει...

Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένα κορίτσι που ονειρευόταν ότι πετά πολύ πολύ ψηλά. Σχεδόν άγγιζε τον ουρανό....και το φεγγαράκι ...και τα αστέρια . Πετούσε τόσο ψηλά που δεν φοβόταν τίποτα και κανένα . Ήταν ελεύθερο. 

Μια μέρα καθώς ήταν ανέμελο στο πέταγμά του συνάντησε μια πεταλούδα

-Τι όμορφα που πετάς  είπε η πεταλούδα

 το κορίτσι την ευχαρίστησε και προχώρησε... 

-Τι γενναίο κορίτσι συλλογίστηκε ένας γλάρος που πετούσε παραπέρα και του έγνεψε πρόσχαρα!  

Έπειτα στο δρόμο του βρήκε ένα χελιδόνι

-Έλα  να ταξιδέψουμε  μαζί  είπε το ασπρόμαυρο πουλί

και συνέχισε :

-Είμαι αποδημητικό πουλί το καλοκαίρι έρχομαι στην χώρα σου και φτιάχνω τη φωλιά μου και όταν ΄ρθει το φθινόπωρο ταξιδεύω σε πιο ζεστές χώρες.  Τώρα ταξιδεύω για την Αυστραλία. Στην Ελλάδα, την χώρα σας άρχισαν ήδη τα κρύα. Δεν μπορώ άλλο να μείνω. 

-Θα με πάρεις κι εμένα μαζί σου; αποκρίθηκε το κορίτσι 

Κι ετσι μαζί ξεκίνησαν για το ταξίδι του κόσμου...

Γύρισαν χώρες μακρινές...

Ταξίδεψαν σε νησιά, σε πόλεις και χωριά 

Κανένας δε γνώριζε τη χώρα του κοριτσιού...

Κι όλο ταξίδευαν...

Ταξίδευαν...

Ταξίδευαν...

Ε.Κ. 

Το δικό μου μολύβι

 

-Ε, Κοίτα το δικό μου μολύβι γράφει γρηγορότερα στο χαρτί από το δικό σου είπε ο ελέφαντας στο φίλο του τον κροκόδειλο.

-όχι δα το δικό μου γράφει γρηγορότερα απάντησε ο κροκόδειλος.

-Μη μιλάτε φώναξε ο κύριος σκαντζόχοιρος που δεν τον έπιανε το μάτι σου κι όμως οι γνώσεις του ήταν πολλές.

Τα μικρά ζωάκια του δάσους είχαν μόλις μπει στη τάξη .

Τα θρανία τους ήταν έτσι παρατεταγμένα ώστε να σχηματίζουν π "μια φιλική γωνιά" όπως την έλεγε η δασκάλα των δεξιοτήτων τους η κυρία κουκουβάγια.

Η κυρία κουκουβάγια ξεχώριζε απ όλους τους δασκάλους για τις σοφές συμβουλές της.

Ο κύριος σκαντζόχοιρος την αντιπαθούσε γιατί δεν άντεχε την υπεροχή του πνεύματός της . Θεωρούσε ότι υποκρινόταν.

Εκείνη δεν έμπαινε στο κόπο να αποδείξει ότι "δεν ήταν ελέφαντας" απλά ήταν ο εαυτό της .

Όταν έμπαινε στη τάξη έλεγε : Παιδιά μου να είστε "εσείς". Ο καθένα σας είναι μοναδικός. Μην προσπαθείτε να αλλάξετε τους άλλους να τους αγαπάτε γι αυτό που είναι.

Ένα μικρό κείμενο με αφορμή ένα μολύβι της κόρης μου που γράφει γρηγορότερα από τα άλλα...

Αγάπη είναι...

 

...Ένα φλιτζάνι καφέ όταν πίνετε μαζί στη κουζίνα του σπιτιού σας ... Να μιλάτε τόσο πολύ που να μην καταλαβαίνετε πως περνάει ο χρόνος. Ο αγαπημένο σου να πετάγεται ξαφνικά όρθιος να κοιτάει το ρολόι και να απορεί πως πέρασε η ώρα. 

 Αγάπη είναι μια αγκαλιά . Όταν σου κρατάει το χέρι σε στιγμή που δεν το περιμένεις.

Αγάπη είναι να παίζει σαν μωρό με "το καρπό του έρωτά σας".

Αγάπη είναι να συμπληρώνει τις μισοτελειωμένες λέξεις σου όταν συζητάτε.

Όταν σιγοτραγουδά ερωτικά τραγούδια που σε εμπνέουν.

Όταν σε βοηθά να σηκώσεις τις τσάντες. 

Όταν σου γεμίζει το ποτήρι με νερό για να μπορέσεις να ξεδιψάσεις...

Ένα καλοκαίρι... μια ιστορία

 Εδώ και καιρό άρχισε να αμφιταλαντεύεται για το μέλλον της η Μαριώ . Η καλύτερή της φίλη είχε πάρει την απόφαση. θα παντρευόταν. Εκείνη τι να κάνει. Να συνεχίσει τις σπουδές της ή το μυστήριο του γάμου  ήταν μονόδρομος γι αυτήν.

Προσευχόταν να τη φωτίσει ο Θεός ώστε να πάρει την σωστή απόφαση. Η λύση δόθηκε τελικά. 

-Τι τον θέλεις το γάμο αδερφούλα τόσο μικρή της είπε μια μέρα ο αδερφός της. Δώσε εξετάσεις για μια θέση στο Πανεπιστήμιο και σε τέσσερα χρόνια βλέπεις. Αν είσαι έτοιμη με τη βοήθεια του Θεού αποφασίζεις να δεσμευτείς. 

Δεν περίμενε η Μαριώ να ακούσει κάτι τέτοιο απ το Κωστή. Σαν σοφός γέροντας μιλούσε. Mε σύνεση και σοβαρότητα . Ήταν απρόσμενο πολύ για την ηλικία του να σκέφτεται μ αυτό το τρόπο.

¨Περίμενε να ωριμάσεις λίγο. Να τριφτείς λίγο με την ενήλικη ζωή και μετά αποφασίζεις ¨ ήταν οι τελευταίες του λέξεις. 

(Τώρα καθισμένη στη βεράντα του σπιτιού της αναπολεί  εκείνες της μέρες που πήρε την μεγάλη και σωτήρια απόφαση να συνεχίσει τις σπουδές της.)